MUZEUM II Wojny Światowej w Gdańsku – największe muzeum historyczne pod względem ilości oryginalnych eksponatów

Architektura Studio Architektoniczne Kwadrat - Jacek Droszcz, Bazyli Domsta
www.kwadrat-gdynia.pl

Wystawa stała (5 000 m2)
Tempora
www.tempora-expo.be

Wnętrza ogólnodostępne – poza ekspozycją (17 000 m2):
Loft Magdalena Adamus

W skład kompleksowego projektu wnętrz ogólnodostępnych, zrealizowanego przez pracownię Loft Magdalena Adamus, wchodzą:

● kasy

● szatnie

● sklep z książkami historycznymi

● audytorium na 250 osób

● kino na 115 osób

● budynek administracyjno-biurowy

● 5 pokoi hotelowych

● 3 apartamenty

● biblioteka

● sale edukacyjne

● dział naukowy

● restauracja i dwie kafejki

Muzeum II Wojny Światowej otwarto w 2017 roku. Ekspresyjna forma budynku, którego dramatycznie pochyloną sylwetkę można zaobserwować przechodząc mostem przez kanał Motławy, również poprzez czerwony kolor elewacji z betonowych płyt barwionych w masie, jest jak wykrzyknik w przestrzeni. Mówi: właśnie tu umieszczono coś ważnego.

Najważniejsza w budynku jest ekspozycja stała. Idea umieszczenia „zła wojny” pod ziemią wpisała się w symboliczny podział obiektu na trzy strefy:

● przeszłość zagłębioną 14 metrów pod ziemią

● teraźniejszość, którą symbolizuje plac z budynkiem administracyjnym

● przyszłość, gdzie architekci umieścili wszystkie funkcje naukowe i edukacyjne z widokiem na odbudowany Gdańsk.

Idea projektu wnętrz ogólnodostępnych podąża za projektem architektury. Jest zbudowana na kontraście kolorów ciemnych i jasnych, płaszczyzn surowych i ocieplonych okładzinami z dębowego forniru i litego dębu.

Jest kilka wejść do budynku. Od strony Starego Miasta do muzeum prowadzi długa, łagodnie pochylona kładka dla pieszych, schodząca poniżej poziomu chodnika. To powolne zagłębianie się wzdłuż ściany, zbudowanej z gabionów wypełnionych starannie poukładanym ceglanym gruzem, pozwala powoli odciąć się od otaczającej rzeczywistości i przygotować się do zwiedzania.

Kładka ta jest swoistą osią budynku, biegnie bowiem dokładnie nad główną ulicą dawnej dzielnicy Wiadrowników. Na poziomie minus 3 jest tu tak zwana uliczka, na którą w każdej chwili można wrócić, chcąc odpocząć od zwiedzania, spojrzeć w niebo, odzyskać łączność z teraźniejszością. Wpada tu bowiem dzienne światło.

Drugie wejście – szerokimi schodami – przy ładnej pogodzie pozwala zobaczyć, jak sylweta miasta odbija się jak w zwierciadle w szklanej elewacji pochyłej wieży. Można się tu również dostać samochodem; na parking jest miejsce dla 130 samochodów.

Wewnątrz panuje surowy nastrój – betonowe pochylone ściany pozostawiliśmy nagie, pozwoliliśmy również, by wszystkie instalacje były widoczne. Pod schodami oraz w najwyższym punkcie sufitu zamocowane są żebra, wypełnione materiałem pochłaniającym dźwięk.

W dół prowadzą monumentalne schody z balustradami z czarnej stali, oświetlone światłem odbitym od pochylonej ściany. Schodzimy stąpając po grubych dębowych stopniach i trzymając się drewnianej poręczy. W założeniu ma to dać poczucie ludzkiej skali. Dodatkowo są do dyspozycji dwa zespoły wind, ale prowadzenie zwiedzających schodami było głównym założeniem architektów.

Kasy z czterema stanowiskami umieszczono pod schodami. W pobliżu zaprojektowaliśmy również duże siedziska z ogólnodostępnymi gniazdami elektrycznymi.

Przy wyjściu z wystawy stałej zwiedzający trafiają na sklep z wydawnictwami MIIWŚ oraz kawiarnię. W tym miejscu zdecydowaliśmy się na użycie koloru miedzi w kloszach wiszących opraw oświetleniowych nad gablotami i miejscami do odpoczynku oraz w wertykalnych elementach, gdzie ukryliśmy ustroje akustyczne.

Owalny cylinder, w którego wnętrzu znajduje się audytorium, z zewnątrz opasany jest pionowymi elementami dekoracyjnymi, które dodatkowo poprawiają parametry dźwięku tej trudnej przestrzeni. Na tym tle znalazły się podświetlane gabloty i proste bryły w formie siedzisk, a nad nimi zespół dekoracyjnych opraw oświetleniowych.

Z tego poziomu wchodzi się do audytorium, gdzie zastosowaliśmy okładziny ścian i sufitów w fornirze dębowym, dzięki czemu to pomieszczenie jest bardzo przytulne.

Scena jest przystosowana do przygotowania różnego rodzaju przedstawień, system nagłośnienia i oświetlenie dają wiele możliwości wykorzystania tej multimedialnej sali z wygodnymi fotelami dla widowni.

Na poziomach minus trzy i minus dwa znalazły się dwie szatnie, łącznie dla 780 osób, oraz zespół szafek na pozostawienie np. większych toreb czy plecaków.

W częściach podziemnych budynku zastosowaliśmy tylko jeden ciemny grafitowy kolor, RAL 7043, na który pomalowane są obudowy wind, sufity z siatki cięto-ciągnionej i wszystkie ciemne elementy wyposażenia, również obudowy i elementy mocujące opraw oświetleniowych.

W całym budynku jest tylko kilka kolorów i kilka materiałów. Surowy beton, czarna stal, dąb w masywie i fornirze, kolor grafitowy RAL 7043, biały 9003, miedziany. Paleta kolorów została ograniczona świadomie, skromnie podążając za formą i funkcją tego imponującego obiektu.

We wnętrzach wieży zastąpiliśmy kolor grafitowy kolorem białym RAL 9003 i chociaż surowy beton pojawia się jeszcze gdzieniegdzie, znacznie więcej jest tu drewna, a przede wszystkim dziennego światła, które przyświeca nadziei na przyszłość wolną od wojen.